ben

bir jorge luis borges siiri,

o kafatası, o gizli yürek, kanın
hiç görmediğim o yolları,
düşlerin o yer altı dehlizleri, o proteus,
o iç organlar, o ense, o iskelet.
onların hepsiyim ben. garip ama,
bir kılıcın, önce altına, sonra külrengine,
sonra da hiçliğe dönüşerek batan
yapayalnız bir güneşin de anısıyım ben.
limanda yavaş yavaş yaklaşan gemileri
seyreden biriyim. o az bulunur kitaplar,
zamanla aşınan gravürler de;
göçüp gitmiş ölüleri kıskanan da ben.
işin daha garibi bir evin bir köşesinde
bu sözcükleri ağ gibi ören o adam olmam.