eskiden: arife günü anne-baba çocuğun elinden tutar, çarşıya çıkılırdı.
bayramlıklar alınırdı. anne çalışıyorsa ev temizliği muhtemelen bu güne bırakılırdı.
o bayramlıklar eve gelince hemen giyilirdi, azar işitilirdi. onlar yarın giyilmeliydi.
bayram gelirdi.
harçlık alınır, bayramlaşılırdı. eller öpülürdü. gelen gidenle hasret giderilirdi.
bayramın son günü dersler akla gelirdi. güzel bayramın bitişi hem hüzünlendirir, hem hafiften koyardı.
şimdi: bayramlıklar akla gelmez, güzel bi giysi görüldüğü zaman, anın önemine bakmaksızın alınır. bayram gelir, veletlere harçlık verilir, el öptürülür.
bayramlaşılır.
gelen giden yüzünden popo koltuk görmez, kahve yapılır mütemadiyen.
bayramın son günü de öyle hiçbir şey akla gelmez, yorgunluktan patlamış vaziyette yarı hüzünlü yarı mutlu bitirilir ritüel.
bayramlar değişmedi hiç, biz büyüdük yalnızca.
değişen tek şey biziz.
çocuk olmak vardı.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?