babanın ölmesi

baba demeyi ozlemektir delice. gec geldigi gecelerde duydugun kapi tikirtisini zaman zaman tekrar duyup ’acaba geldi mi?’ diye firlamaktir yataktan heyecanla. bazen isyan etmektir, bazen de kabullenmek caresizce. belki doner umudunu yureginin ta icinde hissetmektir. babasiyla el ele yuruyen bir cocugu gordugunde essek kadar olsan bile zaman mekan fark etmeden ziril ziril aglamaktir. hele de zaman gectiyse uzerinden uzunca, ona duydugun ozlemin artik boyutunu hesaplayamamaktir. hep yureginin bir tarafinin bos kalacagini bilip, daha kotusu yureginin bir tarafinin her zaman aciyacagini bilip kahrolmaktir. geceleri uyuyamamaktir ya da onu ruyanda gorup kan ter icinde uyanmaktir. o siziyi hissedip gecenin bir yarisi neyi var neyi yoksa ortaya dokup, masaya iki bardak koyup, ikisini de doldurup, o varmis gibi kadeh tokusturmaktir. en sevdigi sarkiyi soylerken bogazinin dugum dugum olmasidir. aradan yillar gecmis bile olsa hala en son cay ictigi bardaga dokunamamaktir. onun ellerinin degdigi herseyi en kiymetli hazinen olarak saklamaktir. bir daha baba diyemeyecegini bilmektir. aci olan elbette gidisidir ama bilirsin ki olumun olenle zoru yoktur. aci bibere donen senin hayatindir. babasiz kalmak en zorudur...