eski bir takvim için şiirler

i

evlerin saat beş olma hali
ben yorgunum anlamaktan
bir duvar, bir tebeşir gibi yazmaktan yazılmaktan.

ve akşam
alanların caddelerin bana biraz fazla geldiği
üstümü başımı bilmediğim bir akşam
ne yapsam
alkollere gitsem. giderim alkollere bir mektup gibi
alkollerden gelirim bir mektup gibi
bellidir sırtımdaki kan lekesinden ve puldan.

yağar ki sokaklarda bir uzun yağmur
islanırım ıslanırım anlamam
sanki nedir bir yağmurun güzel olması
sahi bir yağmurun güzel olması
yağarken kendine severek bakmasından.

ii

duran ben değilim ki ayakta
gövdemden daha büyük ve akşama doğru
görünmekte olan bir sıkıntı var
dönüp arkama bakamam.

su gürültüleri! ey benim güneşimi ikiye bölen hızarlar!
ben işte günün birinde belli olurum
iki olmam, bir olurum günün birinde
hızarlar! bir olurum, tarih de düşerim
cep defterime bir şeyler de yazarım
bir gün bir akşama doğru bulunurum da
bir kapıdan uzanmış binlerce boyun tarafından
hızarlar! neden olmasın, elbette sorulurum.

ey benim güneşimi ikiye bölen hızarlar!


iii


çimen kokusundan hızlı
bir sıyrık gibi bitiveren elde ayakta
nedir bu benim yalnızlığım?

neyiz ki bu karanlık kar yağışında
ey ipini kendi gerip ufka bakanlar
ölüler, diriler, daha doğmamışlar
toplanıp birdenbire hep aynı yaşta
ve nedir bu benim yalnızlığım?

ve içimde gezerim ucu sivri bir bıçakla
söylesem size söylerim ey ipini kendi gerenler
kedere kederle, ağrıya ağrıyla karşı çıkarım.

masam ki şuracıkta solgun bir köy akşamı
bir uzun yoksul, bir başka yoksul
düşer ellerim bir çağın artıklarına
çatalımda kemikler, ölü gözleri
ve iniltiler, çığlıklar
benden bir şey sorulamaz gibiyim. biri gelsin şu tabağımı kaldırsın
çatalımı da
iğrenmenin, tiksinmenin en eskisiyim
iki eşya arasında bir hiçlik
ne iskemle, ne masa, tam orda tökezlenirim.

bir haziran, bir temmuz nasıl olsa gelir de
sorsanız size söylerim ey ipini kendi gerenler
ben döğüşken olanlara açılmış bir mendilim.

edip cansever