inşaattan kuma atlamak

klasik cocuk eglencesi.

(bkz: hey gidi gunler hey)

her cocugun bir kez yasamasi gerektigini dusundugum aktivite. adrenalin hissini o yaslarda ateslemeye vekil, atlanilan yukseklikle animsamasi kuvvetlenebilinecek eylem.

kuma tam duserken dizin burununa carpamamasi icin dikkat edilmesi gereken ama riski oldugu kadar eglencesi de olan aktivite...bide insaatcilardan kacmak icin hizli kosmak lazim.

o zamanlar ınsaattan kuma atlamak cesaret göstergesiydi ,kumun yukseklıgı ne kadar az ise ,atlayabılen kişi sayısı o kadar az olurdu,bazen tek basıma atlardım ben ,sonra cıkıp bir daha atlardım,sonra bir daha ..

cesurluktan değildi aslında o atlayıslarım ,hayata isyandı ,dıger cocukların korkuları vardı ,atlayınca ,bir sey olursa diye cekınceleri ,kaybedebılecekleri vardı ,benım yoktu ,atladım ,sımdı ne zaman kum yıgını gorsem ,ınsaata cıkıp atlamak isterim ..

yığma erkeklerin arasında tek kız olup bu eylemi gerçekleştirmeyi matah bir şey yapıyorum ben,korkmam ben,ama bileğimi de ne güzel incitirim ben,annemde beni dürterken "senin ne işin var inşaat tepelerinde nerden seni kız doğurdum" pişmanlığını üstüme kusarken ki hatıralarımı canlandıran başlıktır.

(bkz: insaattan bir bardak suya atlamak)