içinden doğru sevdim seni

muthis bir edip cansever siiridir:

icinden dogru sevdim seni
bakislarindan dogru sevdim de
agzindaki islakligin bugusundan
sesini yapan sozcuklerinden sevdim bir de
beni sevdigin gibi sevdim seni
kar birakilmis karanligindan.

yerlestir bu sevdayi her yerine
yuzunde ter olan su damlaciklarinin
kaynagina yerlestir
her zaman saklamadigin, acisizligin son duragina
gul tasiyan cocuguna yerlestir
ve omuzlarina, daracik omuzlarina
usumus gibisin de sanki azicik one tasirdigin
tam oraya iste, ucsuz bucakksiz bir duzlukten
bir papatya tarlasiyla ayrilmis goguslerine yerlestir
ve esmerligine bir de, eski bir yanginin izlerinin renginde
saclarinin yana dususune, onleri bolen ikilige
alnindan baslayan ve ayak bileklerinde duran
yani senin olmatan, seni bir bosluk gibi saran huzne yerlestir
yerlestir onu bir kentin parca parca alinda tutugun
kar taneleri gibi ucusan
ve her gun biraz daha hafifleyen semtlerine
yerlestir bu sevdayi her yerine.

ekledim ben tatigim her seyi denizlere
bildigim ne varsa onlar da hep denizlerden
sen de bir deniz gibi yerlestir onu istersen
sevdayi
ve kopuklendir
ve yaslandir ki iste kaderi anlamasin
ama dur, her deniz yaslidir zaten
ogrenmez ama ogretir mutlulugu
bizim sevdamiz da oyledir, iyi siirler gibi
biraz da herkes icindir. ve gelincigin ikinci tadina benzemeli
var eden kendini birincisinden
yani bir sevdayi sevgiye donusturen.

ben simdi bir yabanci gibi gulumseyen
tanimadigin bir ulke gibi
icinde yamadigin bir zaman gibi
tam kendisi gibi mutlulugun
beni bekliyorsun
ve onu bekliyorsun beni beklerken