haseki eğitim ve araştırma hastanesi

fındıkzade ile aksaray arasındaki yusuf paşa mevkiinde bulunan istanbul’un en eski hastanelerinden biridir.

gün itibariyle kuzenimin acilen kaldırıldığı bu hastanede yaşadıklarımı ancak bir levent kırca skecinde görebilirsiniz. o derece anlatılmaz, eleştrilmez, safi küfür edilesice bir yerdir.

acil’i berbattır. iletişim kopuktur. genç doktorlar her hastanede nöbetlere bol bol dikilir tamam ama burda ki genç doktorlar yemin ederim kendi cep telefon numaralarını bilmyorlardır, o derece yeteneksizdirler.

epilepsi hastası olarak acil’e gelen kuzenim’e lösemi tanısı konmuş ardından sanki sıradan bir grip vakası gibi geçiştirmişlerdir. hastanemizde yer yok v.b. söylevler duyduktan sonra çıldırısam gelmiş ama, şimdi burda ruh ve sinir hastalıkları bölümü yoktur diye çıldırmamışımdır.

evet. kimse kimseyle ilgilenmiyordu. yani doktor, hoca, baş hekim falan tanıdığın yoksa ilgilenmiyordu kimse seninle. ulan hastaların hemen %90’ı elinde cep telefonu, birilerini arıyor ve sonra telefonu oradaki genç doktorlara veriyorlardı. artık tel.deki güç ne diyorsa, genç doktorlar 180 derece hal ve tavırlarını değiştirip, telefon sahibi kişinin hastası ile ilgileniyorlardı. işte o an aklıma al capone’un hayat felsefesi geldi. "tanrıya her gün bana bir bisiklet vermesiiçin dua ediyordum ama o bana vermiyordu. sonra tanrının çalışma stilinin bu olmadığını anladım. ve bi gün gidip bir bisiklet çaldım ve sonra tanrıya beni affetmesi için dua ettim." işte bu kafa da olaya yaklaştım ve ben de genç doktorlardan birine yanaşıp, "bakınız burda ne işler çevirdiğinizin farkındayım, onu bunu aramayı sevmeyen bi tipim. ama siz beni mecbur bırakırsanız az sonra sağlık bakanı sekreterliğindeki dayımı arayacağım ve varın gerisini siz düüşünün..." evet sonra yatış işlemi yapıldı. şu an kuzenim mışıl mışıl yatmakta. allah sağlık versin demek çok isterdim ama hayat işte....