sen istanbul kokardın

serdar tuncer’e ait güzel bir şiir.

martıların gözlerinden dinledim
istanbul’un boğazı yanmış dün gece
yıldızlar şahitlik etmiş, güya suçlu benmişim
oysa can, yemin olsun yanağımdan süzülen denize
ben bu şehre yüreğimi içirmedim

göklerden hicran yağdı, istanbul’lu bir geceydi
yere düşen her damlanın yüreğinde sen vardın
ismin dudaklarımda idamlık bilmeceydi
yalansa kahrolayım, sen istanbul kokardın

sevda dediğin gülüm bir busedir dudağımda
bıçak gibi, yasak gibi, kan gibi...
utanır, intihar ederdi ölüm,
hayata rest çekip ağladığımda,
korkak gibi, tutsak gibi, yaşanmamış an gibi...
ben lal olmuş bülbülüm, sen deli gülsün bağımda
toprak gibi, yaprak gibi, candan özge can gibi
kuş uçmaz kervan geçmez dağımda,
kah aşkı yağan kar tanesi
kah leyla tüten rüzgardın
zambak gibi leylak gibi,
sigaramda duman gibi
sevdiceğim, sen istanbul kokardın

dayadım ondörtlüyü istanbul’un şakağına
istediğim gül içmekti gözlerinden bir yudum
seni sordum gündüzlerce bu şehrin her sokağına
söylemedi, inat ettim gece seni uyudum

ben bir sana, bir bu şehre gül dedim
ayla toprak şahittir, şahittir denizle gece
sensizken, istanbul’da bir kez olsun gülmedim
yıllar kapımı çaldı, ellerinde vur emri
yokluğun var sen yoktun, ölüm geldi ölmedim
ağladım yüreğimde sen, sende divane istanbul
aşkından hatıra dedim göz yaşımı silmedim
ben bir sana, bir bu şehre gül dedim
belki de can ben bu şehri güller için çok sevdim

gözlerimden dökülen yaş denizi ıslatıyor
sevda kilim, hasret nakış, gönül derdi dokuyor
çatlayası deli yürek ’sen sen’ diye atıyor
oy gece gözlüm oy, istanbul seni kokuyor