hep ölüyoruz kardeşim, öldürüyoruz kana doymamış caniliğimizle. insan tarafımızın en çok kırmızı ve asi ve doyumsuz olanını kusuyoruz çaresizliklerimizin üstünü örtercesine.
ama kardeşim ayıplarımızı neden böyle örttüğümüzü bilmiyoruz, düşünmüyoruz. tembellik yüzyıl virüsü olmuş, bunu söyleyenlere dahi artık aldırmıyoruz ve bu olanları bu yüzden düşünmüyoruz. hem biliyor musun; artık ölümlerde kutsadığımız daha çok çaresiz ve masum olanlar. kutsadığımız diyorum, onlar bu başarılarımızın ortasında ayrık otu, daha kutsal meselelerimiz için yaşamdan düşürdüklerimiz.
hayır kardeşim, utanıyorum elbette... yaptığımız hepimizin iyiliği için olsa diye yutturulsa da, bunu bilmenin açmazı ile bunu yaptığım için kendimden daha çok utanıyorum. ama bunu da yapmadan edemiyorum. ben yok etmesem, beni bir yok eden gelip bulacaktır(!)
(bkz: tek perspektiften bakmamak hayata)
savaşmak adına öldürmek
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?