masalıniz var

özge dirik $iiridir..

ardından baktığımda
kötü karanlık gülüyordu.
sana kimse söyleyemedi
sevdayı, gidenlere harcamak
bir “ben” klasiği.

imana, kitaba dokunulmadan
soyulup, ba$ucuna konulan
esrarla geri kazanılmı$
bir fahi$e gibi
ağlıyordu an.

ben trenlerin makaslandığı yerlerde
yanlı$ raylara yatmı$ bir intihar budalası
çocukların kahkahalarıyla açtım
ya$lanmı$ gözlerimi

çok açtım
bir $arap kılığında gelmi$tim masanıza
ilk yudumunda reddettiğiniz bedenim
garsonların eğlencesi oldu
ilerleyen saatlerinde gecenin.

tekrar acıkan tekrar ağladı dünyaya.
oysa bana okunan masallarda
ağlamak mutlu sona yakla$madan verilen
bir çocukluk molasıydı.

el ele verip, adamakıllı tutu$ursak
hemen alarmlar saracak dünyamızı
$imdi bırakın da
bağlayayım ayakkabılarınızı…