spiritizm

platon ve pisagor gibi filozofların döneminden 19.yy.’a dek sistemsiz bir şekilde dalgalanan, reenkarnasyonu kabul eden ruhçuluğun, fransa’da allan kardec tarafından kurulan ilk sistemli biçimidir. kardec’in sistemli hale getirdiği spiritizm adıyla bilinen deneysel spiritüalizmin belli başlı ilkeleri şöyle özetlenebilir:

1- insan üç bölümden oluşur: ruh, ‘perispri’ ve fiziksel beden. perispri, ruh ve fiziksel beden arasında irtibatı sağlar, yarı-maddi bir yapısı vardır.

2- can dediğimiz, ölüm olayı ile bedeni terk ettiğinde “ruhlar âlemi”nde doğar. dünyada iken yaptığı iyilik ve kötülükler orada, hafızasında canlanır. bir süre sonra, tekrar dünyada bedenlenir. sınavlar geçireceği dünyada defalarca doğmasının amacı tekâmül etmektir. fakat insan ruhu hiçbir zaman yeniden hayvan bedeninde doğmaz. çünkü tekâmülde gerileme sözkonusu değildir.

3- bütün ruhlar eşit yaratılmıştır denebilir. fakat tekâmül dereceleri aynı kalmadığından aralarında, tekâmül farklarından kaynaklanan bir ruhsal hiyerarşi oluşmuştur.

4- ruhlar yalnız dünya’da değil, evrenin diğer dünyalarında da bedenlenirler.

5- ruhlar âlemindeki bedensiz varlıklar, dünyadaki bedenlilerle gerek maddi gerekse manevi etkileşim içindedir. ayrıca ‘medyum’lar aracılığıyla, bedensiz varlıklarla sesli veya yazılı iletişim kurulabilir.

6- kaliteli, ciddi ruhsal irtibat seanslarında tekâmül düzeyi yüksek ruhlarla, düzeysiz (nefsani, çıkarcı, gelecekle ilgili) soruların sorulduğu seanslarda ise tekâmül düzeyi geri ruhlarla irtibat kurulur. bu geri düzeyli ruhlar, yalan söyler, kötü şakalar yapar, insanları hataya sürüklemeye çalışır ve seanstakileri etki altına almak için genellikle ünlü kişilerin isimlerini kullanırlar.

spiritizm günümüzde latin amerika ülkelerinde kardesizm adıyla bilinmektedir. türk spiritüalistler ise spiritizm ya da deneysel spiritüalizm olarak bilinen bu ruhçuluğu klasik spiritüalizm olarak adlandırmışlardır. çünkü onlara göre ruhçuluğa son şeklini bedri ruhselman vermiş ve kurduğu ruhçuluğa neo-spiritüalizm adını vermiştir.