her gittiğimde "ulan aleme nam salmış, koskoca bir liderimiz var, çarpık çurpuk taşlardan yol yapmışlar kabrine. of allahım of" dediğim yoldur.
ancak geçenlerde bir yerlerde bu yol hakkında ilginç bir şeyler okumuştum. şöyleki;
"lay lay lom. ataturk’un mezarına geldik. heheey" formundaki topluluklar, ayrık taşlara takılıp yerleri öpmemek için yavaş yürümek ve sürekli yere bakmak zorunda kalmaktalarmış. bu yavaş yürüme zorunluluğu ve boynu büküklük hali uzaktan bakınca bir ciddiyet ve matem havası yarattığı gibi, yürüyen bireylerde de aynı hüznü yaşatmaktaymış.(bunalımlı insanlar yürürken daha fazla yere bakarlar. mutlu ve sağlıklı insanlar genelde kafaları yukarıda yürürler)
yani anıtkabir öyle; ver tuğlayı, dök betonu şeklinde yapılmamış. meraklılarına duyurulur.
http://tinyurl.com/33kq4d
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?