aslına bakıldığında yersiz olan korkudur askerlik korkusu. bu bir vatan görevidir nihayetinde ya kebab ya da çok zorluklar içerisinde yapılacaktır. askere gitmeden evvel üzerinden atılması gereken de korkudur lakin askere korkarak gidildiğinde o askerlik acı vermektedir. ürkek askerler daha çok ezilir, kendine güvenip işini bilenler için askerlik bir anı olarak kalacaktır. sizi istanbul a da verebilirler doğunun bir köşesine de imhotep in gittiği gibi ya da benim gibi allah ın karlı bir dağına liseden çatma karakoluna doğru düzgün tuvalet banyo ve kalorifer in olmadığı çarşı nın olmadığı bir yere. önemli olan şey korkmamaktır eğer komutan gözlerinizdeki askerlik korkusunu farkederse ezmeye başlayacaktır bırakın onu devre askerleriniz bile sizi kullanmaya başlayacaktır. yiğit olun ki bu dünyanın sonu değil sayılı gündür geçer biter işte.
istemeden de olsa edit: karakola teslim olduğum gece geldi aklıma. buz gibi bir koğuş ve inanılmaz soğuk bir yatakta üzerimde katlarca elbise ve yorgan titreyerek uyumaya çalışırken şöyle demiştim: allahım şafak xxx. sen bana yardım eyle...
askere gideceklere sevgiler.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?