uzun cümle kurmak

kurulan cumlenin sonuna yuklemi koymayi unutup cumleyi bitirmeyerek meydana gelen hadisedir. ilk bakisda kisiye "cok bilgili" havasi versede kurulan cumlenin icerigine bakildigida kisinin aslinda "denyo" oldugu izlenimine sahip olursunuz. konuyu en kisa bicimde ve anlasilir sekilde anlatmak yerine konuyu donderip donderip anlatmayi yegler bu tip insanlar. ama kurulan cumle aklibasinda, uzun fakat anlasilir ise super bir hava estirir ortamda. lakin oyle zamanlar olur ki cumle uzun uzun kuruldukca cumlenin basi unutulur, sonunu toparlayim derken basi ayri sonu ayri bir cumle cikar ortaya. samimiyetsiz bir durumdur kanimca.evet.

ustalik gerektirir.acemilerde oznenin hanyaya yuklemin konyaya gitme ihtimali yuksektir.edebiyatimizda en basarili kullanicilarindan biri tanpinardir.

(bkz: klasik rus edebiyatı)

diksiyon derslerinde yapılan pratiklerden biridir, nefesi doğru bir şekilde kullanılması ile bir çırpıda bir çok cümle söyleyebilirsiniz, başlıktan anladığım kadarıyla cümlenin anlamlı olması şart degil gibi.

(bkz: umut sarıkaya)
(bkz: benim de soyleyeceklerim var)

(bkz: artik kisa cumleler kuruyorum).

söyleceklerini bir çırpıda(!) bir cümlede söylemek isteyip, lafı toparlayamadan, aralarda konu dışına çıkıp, sonra tekrar konuya dönüp, örneklemeleri de aynı cümle içinde kullanıp, karşıdaki insanın içini bayıp, dikkati dağıttıktan sonra yüklem ile son bulan cümledir.
çoğu zaman iç karartıcı olabilmekte ve cümleden hiçbir şey anlaşılamamaktadır.

iki şekli vardır.
1.hızlı konuşup lafı metrelerce uzatmak
2.yavaş konuşup iki kelime arasına bir belediye otobüsü gelip geçecek kadar es koyup konuyu saptırarak yüklemi bulamamak,uzattıkça uzatmak.

#902498 numaralı tanımda hoş bir örneği görülebilir. ’al dedi çocuklarını dedi’ havası da var gibi aslında, bilemedim ben.