tahir ile zühre meselesi

nazım hikmet’in şiiridir.aşkın aslında karşılıksızda olabileceğini anlatan, beni her dinleyişimde derinden yaralayan çok güzel bir şiir.
şiir şöyledir:

tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden
ölmek de ayıp değil,
bütün iş tahirle zühre olabilmekte
yani yürekte.

meselâ bir barikatta dövüşerek
meselâ kuzey
kutbunu keşfe giderken
meselâ denerken damarlarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?

tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

seversin dünyayı doludizgin
ama o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi şart mı?
yani tahir’i zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
tahir ne kaybederdi tahirliğinden?

tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

sema’nın eşsiz yorumundan dinlediğimde kendimden geçtiğim şarkı. şiire yakışan bir beste, besteye yakışan bir ses. daha ne olsun.

"yani sen elmayı seviyorsun diye elmanında seni sevmesi şart mı ?"
"yani tahiri zühre sevmeseydi artık, yahut hiç sevmeseydi, tahir ne kaybederdi tahirliginden?"
satırlarıyla nazım hikmet ran aşkın iki kişilik olduğunu yalanlamıştır.aşk iki kişilik değildir ne hissedersen ne yaşarsan kendi içinde yaşarsın kıpırtılar içinde olur acısı içinde olur karşındaki bundan habersizdir tek başınasındır hislerini kendin yaşamaktasındır başkasına anlatamamaktasındır.

(bkz: tahir ile zuhre)

aslında ortada pek bi mesele yok.ikiside olayı çözmüş aşmış kişiliklerdir.