mızıka

büyük ihtimalle her çocuğun tren istasyonu anısının yanında yer alır küçük mızıka.çok büyük ihtimalle kırmızıdır her çocuğun 7 delikli mızıkası.gün gelir "lan, dur bakayım bi mızıka alayım kendime, belki eskisi kadar iyi çalarım der" insan,gider taksim tünelden 24 delikli alır bi tane.lakin benim gibi yaya kalır bu amacında da.
mızıka iyidir,akordeonun da kardeşidir.
mızıka çocukluğu hatırlatır çoğu büyüke."lan amma büyüdüm be" dedirtir.sonra da vicdan azabı çektirir.

(bkz: bremen mizikacilari)

(bkz: armonika)

genelde çocukluk zamanlarının en güzel ayrıntılarındandır.buyuk bir hevesle mızıka alınır,genellikle çalınamaz ama inatla devam edilir üflenmeye bir umutla,umut devam ettikçe acaip acaip sesler çıkarmak i$ten bile değildir..aile fertlerinden biri cinnet geçirip mızıkayı saklayana kadar bu böyle devam eder.
(bkz: fa minor mızıka)

aslında güzel çalgı. yalnızlık ve yokluk... ve tabii, azlık.

hayır, güzel olan bunların yanında iyi bir yoldaş olabilecek olduğunu düşünmem mızıkanın.

bir gerillanın ya da ne bileyim, benzeri şartlar altında yaşamak zorunda olan bir kimsenin en sadık dostu olur mızıka.

çalabiliyorum ve bundan gurur duyuyorum. çünkü görildiği gibi kolay değil.

(bkz: hohner)