karima mektup

dehset guzel bir siirdir. soyleki

bir tanem!
son mektubunda
"basim sizliyor
yuregim sersem!"
diyorsun.
"seni asarlarsa
seni kaybedersem;"
diyorsun;
"yasiyamam!"
yasarsin karicigim,
kara bir duman gibi dagilir hatiram ruzgarda;
yasarsin kalbimin kizil sacli bacisi
en fazla bir yil surer
yirminci asirlilarda
olum acisi.

olum
bir ipte sallanan bir olu.
bu olume bir turlu
razi olmuyor gonlum.

fakat
emin ol ki sevgili;
zavalli bir cingenenin
killi, siyah bir orumcege benzeyen eli
gecirecekse eger
ipi bogazima,
mavi gozlerimde korkuyu gormek icin
bosuna bakacaklar
nazima!

ben,
alaca karanliginda son sabahimin
dostlarimi ve seni gorecegim,
ve yalniz
yari kalmis bir sarkinin acisini
topraga goturecegim...

karim benim!
iyi yurekli
altin renkli,
gozleri baldan tatli arim benim
ne diye yazdim sana
istendigini idamimin,
daha dava ilk adiminda
ve bir salgam gibi koparmiyorlar
kellesini adamin.

haydi bunlara bos ver.
bunlar uzak bir ihtimal.
paran varsa eger
bana fanila bir don al,
tuttu bacagimin siyatik agrisi,
ve unutma ki
daima iyi seyler dusunmeli
bir mahbusun karisi.

(bkz: nazim hikmet ran)