anadolu

ahmet arif dizeleri.

besikler vermisim nuh’a
salincaklar, hamaklar,
havva ana’n dunku cocuk sayilir,
anadolu’yum ben,
taniyor musun ?

utanirim,
utanirim fikaraliktan,
ele, gune karsi ciplak...
usur fidelerim,
harmanim kesat.
kardesligin, calismanin,
beraberligin,
atom gullerinin katmer actigi,
sairlerin, bilginlerin dunyalarinda,
kalmisim bir basima,
bir basima ve uzak.
biliyor musun ?

binlerce yil sagilmisim,
korkunc atlilariyla parcalamislar
nazli, seher-sabah uykularimi
hukumdarlar, saldirganlar, haydutlar,
harac salmislar ustume.
ne iskender takmisim,
ne sah ne sultan
gocup gitmisler, golgesiz !
selam etmisim dostuma
ve dayatmisim...
goruyor musun ?

nasil severim bir bilsen.
koroglu’yu,
karayilan’i,
mechul asker’i...
sonra pir sultan’i ve bedrettin’i.
sonra kalem yazmaz,
bir nice sevda...
bir bilsen,
onlar beni nasil severdi.
bir bilsen, urfa’da kursun atani
minareden, barikattan,
selvi dalindan,
olume nasil gulerdi.
bilmeni mutlak isterim,
duyuyor musun ?

oyle yikma kendini,
oyle mahzun, oyle garip...
nerede olursan ol,
icerde, disarda, derste, sirada,
yuru ustune ustune,
tukur yuzune celladin,
firsatcinin, fesatcinin, hayinin...
dayan kitap ile
dayan is ile.
tirnak ile, dis ile,
umut ile, sevda ile, dus ile
dayan rusva etme beni.

gor, nasil yaratilirim,
namuslu, genc ellerinle.
kizlarim,
ogullarim var gelecekte,
herbiri vazgecilmez cihan parcasi.
kac bin yillik hasretimin koncasi,
gozlerinden,
gozlerinden operim,
bir umudum sende,
anliyor musun ?